منع اشتغال زن توسط شوهر

منع اشتغال زن توسط شوهر

قانون و منع اشتغال زن توسط شوهر :

از مواردی که قانون اساسی کشور به آن تاکید کرده است آزادی هر کس برای انتخاب شغلش است

و این که نباید به اجبار افراد دیگر شغل و کار خاصی را انجام دهد.

بر اساس اصل بیست و هشتم قانون هرکس حق دارد شغلی را که به آن علاقه دارد و

بر خلاف موازین اسلام و مصلحت دیگران نیست انتخاب کند.

بر اساس این قانون نمی توان هیچ تبعیضی بین زن و مرد قایل شد و هر دو در برابر این قانون برابر هستند.

اما همیشه نمی توان به این قانون استناد کرد چرا که این قانون برای زنان شوهردار صدق نمی کند.

منع اشتغال زوجه از طرف زوج :

بر اساس ماده 117 قانون مدنی در بعضی شرایط مرد می تواند همسرش را از اشتغال منع کند.

طبق این قانون مرد می تواند همسرش را در صورتی که کارش با منفعت و مصلحت خانواده و حیثیت آن ها منافات دارد از انجام آن منع کند.

تشخیص دادن این که شغل زن واقعا با مصلحت خانواده منافات دارد یا نه را عرف جامعه تعیین می کند

و این نظر می تواند در خانواده ها و فرهنگ های مختلف تفاوت داشته باشد.

به این ترتیب یک شغل برای زن ممکن است در خانواده ای پسندیده باشد و در خانواده ای نه.

در بعضی شرایط مخالف مصلخت بودن کاری با مخالف حیثیت بودن آن دو بحث جدا است

یعنی ممکن است شغل زن منافاتی با حیثیت او و خانواده اش نداشته باشد

اما کار کردنش به طور کلی به ضرر مصلحت خانواده باشد.

از مصادیق این کار می توان ب هزیاد بودن ساعت های کاری بعضی شغل ها اشاره کرد

که باعث می شود زن نتواند تمام وقت در خدمت خانواده و همسرش باشد.

با این حال مرد شخصا و مستقیما نمی تواند از کار کردن همسرش جلوگیری کند

او باید به مراجع قانونی مراجعه کند و از آن طریق همسرش را از کار کردن و اشتغال منع کند.